„Op de middelbare school was ik meer een idealist dan een realist. Ik droomde over zaken als een betere wereld en wereldvrede. Maar al snel besefte ik dat het niet zo eenvoudig was. Ondanks mijn interesse in geschiedenis en antropologie besloot ik mijn universitaire studie Arbeids- en Organisatiepsychologie aan de KU Leuven te starten omdat ik op zoek was naar een benadering van onderop om de wereld te veranderen.

In 2004 kocht mijn vader twee kaartjes voor de release van „Diarios de Motocicleta”, een film over de jonge Ernesto 'Ché' Guevara die geraakt werd door de armoede die hij zag toen hij op de motor door Latijns-Amerika reisde. Natuurlijk was ik bereid om met mijn vader naar de film te gaan. De beelden en de verhaallijn hebben me geraakt. Een dag later hoorde ik over een vacature voor een stage in Cuenca in Ecuador om organisatieverandering in het Zuiden te bestuderen en te faciliteren. Een aanbod dat ik niet kon weigeren!

Een jaar in Ecuador doorbrengen heeft me enorm veranderd. Ik verdiepte me in de lokale realiteit en begon veel te lezen over lokale geschiedenis en cultuur. Ik gaf mijn eerste workshops over 'teamwerk' in afgelegen dorpen voor groepen jonge mensen. De kloof tussen rijk en arm in het gebied was opvallend en dwong me tot nadenken. Ik keerde terug naar België met nog meer vragen in mijn hoofd. Daarom besloot ik mijn studie in Gent voort te zetten met een aanvullend masterprogramma in Conflict & Development en een lerarenopleiding. Het was voor mij de ideale context om meer inzicht te krijgen in de wereld van internationale ontwikkeling.

Ondertussen waren de lokale autoriteiten in mijn woonplaats Sint-Truiden op zoek naar jongerenwerkers die geïnteresseerd waren om naar de zusterstad Nueva Guinea in Nicaragua te reizen voor een uitwisselingsprogramma voor jongeren. Daar vond ik inspiratie voor mijn scriptie om jeugdwerkorganisaties op te richten in het Zuiden. Mijn scriptie resulteerde uiteindelijk in een proefproject van drie maanden in Nueva Guinea, waarbij ik lokale jongeren opleidingen aanbood om hun jeugdwerk te versterken. Ik ben wekelijks bij hen gekomen om op straat te spelen en met kinderen om te gaan. Om hun capaciteiten te versterken, heb ik mijn eerste opleiding ontwikkeld om jeugdwerker te worden.

Uiteindelijk resulteerde ons Nicaraguaanse proefproject in de oprichting van Jopac (Jovenes voor de wisselkoers) die ik samen met mijn vrouw Hannelore heb opgericht. Het belangrijkste doel van Jopac was om steden in België te begeleiden die zustersteden hadden in het Zuiden en die jeugdwerk wilden uitvoeren en ondersteunen. Gedurende negen maanden verbleven we in Ecuador, Peru, Bolivia en Nicaragua en onderzochten we de lokale context van de jongeren, organiseerden we workshops en ondersteunden we de oprichting van lokale jongerenraden.

Aan het einde van ons project hoorde ik dat de organisatie Mobile School op zoek was naar een partnerschapscoördinator, een rol waarvoor ik geboren ben. Nog steeds vol Latino-vibes, begon ik in 2009 op het voormalige kantoor in de Parkstraat, energiek, gemotiveerd en versterkt door de steun van oprichters Arnoud Raskin en Ann Van Hellemont

Eerste momenten op straat met de mobiele school

Ik herinner het me nog goed. Na twee maanden voorbereiding bracht mijn eerste Mobile School-expeditie me naar Latijns-Amerika voor vijf weken Mobile School-workshops in Venezuela, Bolivia, Peru en Colombia. Ik verliet België met veel vragen maar vol energie om deze uitdaging in het Verre Westen aan te gaan. Al snel werd duidelijk hoe alle projecten de mobiele school op hun eigen manier gebruikten. Mijn eerste ervaring op straat vond plaats in de Colombiaanse stad Cali, in 'la Olla', een wijk waar de Hermanas de la Providencia ongelooflijk veel werk verrichtten met de mobiele school.

De eerste wandeling met de mobiele school door de straten van Cali was ongelooflijk. De straten waren vol ellende. Overal om ons heen werden crack en cola uitgedeeld en gebruikt. De geur van oplosmiddel, benzine en andere inhaleermiddelen kwam in mijn neus terecht. Sommige jonge kerels konden door het drugsgebruik nauwelijks rechtop staan, jonge vrouwen waren zichzelf aan het prostitueren en op een van de hoeken was een gevecht gaande... Maar de magie rond de komst van de mobiele school gaf de situatie een ander perspectief. Lachende gezichten, hoop in de ogen van mensen, de aanwezigheid van overlevingsvaardigheden in een uiterst uitdagende omgeving... Drugsdeals werden onderbroken, drugsgebruikers zetten hun oplosmiddelen opzij en bijna iedereen nam de tijd om naar de liedjes van co-trainer Toña Pineda te luisteren, een spelletje te spelen met superheld-straatwerker Jessika Martinez of om over hun persoonlijke situaties te praten. Tijdens de ingreep sprak ik met een door HIV getroffen jongen van 17 jaar oud, begon te werken met Sergio die zijn flesje lijm achter zijn T-shirt verborg en probeerde ik enkele rotatieschijven met Miguel. De tijd vloog voorbij en het voelde vreemd om te vertrekken, maar het was geruststellend om te weten dat de mobiele school een paar dagen later naar 'la Olla' zou terugkeren.

De Europese context

Mijn roots liggen in Sint-Truiden, maar ik heb zeker een tweede huis gevonden in Latijns-Amerika. Maar hoe meer ik door verschillende continenten reisde, hoe meer ik merkte dat er op straat meer overeenkomsten dan verschillen zijn. De uitdagingen zijn hetzelfde, maar de kansen ook. Straatcultuur heeft vaak een grotere impact op het kind dan de cultuur van het land waar het kind opgroeit. Dat is de reden waarom we in alle landen waar we werken een vergelijkbare situatie zien.

Een van de meest confronterende situaties die ik tijdens mijn carrière tegenkwam, was in Parijs, in de buitenwijken van Longjumeau, waar ik een prospectie deed met een project waarbij ik een koffer vol educatief materiaal gebruikte om straatwerk te doen. De organisatie werkte in een Roma-nederzetting vlak bij een drukke snelweg. Een fractie van een seconde namen we de snelweg voordat we een verborgen pad namen om een compleet andere wereld binnen te gaan. Deze ervaring was een van de meest ontroerende gebeurtenissen die ik ooit heb meegemaakt. De nederzetting was letterlijk een puinhoop. De Franse regering had net besloten om de grote Roma-nederzettingen schoon te maken. Bulldozers hadden de plek verwoest en het bijna onmogelijk gemaakt voor mensen om daar te wonen. Maar ondanks de rotzooi bleven de mensen daar wonen, terwijl ze hun brood verdienden met de verkoop van tapijten en metaal. De kinderen leefden in extreme armoede te midden van gebroken glas. Ik had contact met peuters van 2 jaar die nauwelijks konden lopen. De wanhoop was overal, en het contrast met de reputatie van Parijs als een van Europa's belangrijkste hoofdsteden maakte het nog absurder. Welke toekomst was er voor deze mensen? Hoe zouden ze ooit hogerop kunnen klimmen op de sociale ladder om een beter leven voor zichzelf te creëren? Was het niet zo dat een straatjongen op een domme site in Nairobi die zijn eigen zaak begon, meer kans had op succes in een informele economie, dan een Roma-kind in Parijs waar elke informele poging om geld te verdienen als een misdrijf werd beoordeeld?

In november 2016 heb ik een mobiele school geïmplementeerd in Patras in Griekenland om te communiceren met vluchtelingen en niet-begeleide minderjarigen. Tijdens een van de sessies reden we een verlaten en vervallen fabriek in de buurt van de haven binnen. De jongeren die ik ontmoette droegen een rugzak vol traumatische ervaringen uit door oorlog verscheurde landen zoals Afghanistan of Irak en probeerden wanhopig de oversteek naar Italië te maken, met gevaar voor eigen leven. De omstandigheden waren extreem zwaar. Te midden van de rotzooi van honderden mensen kwamen er elke dag nieuwe aankomsten. Sommigen van hen waren al meer dan vier maanden in de fabriek. Ze probeerden te overleven met oude matrassen in kleine tweedehands tenten. En toch was er positiviteit en hoop dat het morgen beter zou zijn.

Ondanks deze harde realiteit ben ik altijd blij om mensen te ontmoeten die naar deze verlaten plekken gaan en deze mensen te steunen in hun ambities. Of je nu in de sloppenwijken van Colombia bent of in de Parijse buitenwijken, uiteindelijk is er maar één ding dat echt belangrijk is: een positieve benadering en een onvoorwaardelijk geloof in de talenten van mensen zijn de bouwstenen om een crisissituatie om te zetten in een kans voor de toekomst.

Management Mobile School

In september 2014 veranderde mijn positie in de organisatie. Ann Van Hellemont - medeoprichter van Mobile School - besloot haar studie psychologie voort te zetten en nam een baan als psycholoog aan om vluchtelingen in België te begeleiden. Ik heb de functie van manager overgenomen. Precies op dat moment kregen we een enorme kans aangeboden door consultancybedrijf Accenture. Drie maanden lang coachten ze ons om een nieuw strategisch plan op te stellen, dat ons de mogelijkheid gaf om ons partnerschapsmodel te evalueren en te zoeken naar mogelijkheden om onze impact te vergroten. En we waren ambitieus: onze sociale impact moest in 2019 verdubbeld zijn.

Drie jaar later ben ik tevreden met onze realisaties. Het aantal projecten dat we ondersteunen en de kwaliteit van onze opvolging zijn in deze periode drastisch toegenomen.

De toekomst van Mobile School

De visie van Mobile School is relevanter dan ooit. Discriminatie en stigmatisering van kinderen en jongeren op straat is nog steeds een dagelijkse realiteit. Klimaatverandering, armoede, misbruik en oorlog duwen mensen de straat op. In tijden van radicalisering en extremisme is het van het grootste belang om veilige plekken te creëren waar kinderen en jongeren een positieve identiteit en een stevig zelfbeeld kunnen ontwikkelen. In een realiteit waarin alles steeds sneller gaat en meer mensen worden uitgesloten, is een positieve aanpak essentieel.

Als organisatie en als individuen moeten we onze verantwoordelijkheid nemen. Met beperkte financiële middelen zijn we op de goede weg om onze sociale impact te verdubbelen. Maar zelfs dan bereiken we slechts enkele duizenden kinderen, terwijl er miljoenen op straat zijn. Dat is de reden waarom onze nieuwe strategie erop gericht is ons onderwijsaanbod online uit te breiden. Momenteel werken we hard aan de ontwikkeling van een online platform waar straatonderwijzers educatief materiaal kunnen downloaden dat ze kunnen gebruiken om een positieve relatie met kinderen op te bouwen in hun dagelijkse voorlichtingswerk. Ondertussen investeren we ook in de ontwikkeling van een digitale registratie-app om de behoeften van straatgebonden kinderen in kaart te brengen, om straatonderwijzers te helpen hun doelstellingen te volgen en om te zorgen voor een hoogwaardige opvolging van individuele kinderen. En inderdaad, er staan nog een aantal grote uitdagingen voor de boeg!

Motivatie

Vroeger werd ik gemotiveerd door naar onbekende landen te reizen, meer te weten te komen over verschillende culturen en invloed te hebben op verre oorden. In de loop der jaren zijn deze factoren steeds minder belangrijk geworden. Op dit moment is het belangrijker voor mij om gelijkgestemden te leren kennen en hen te coachen in hun werk, of dat nu in België, Griekenland, Mozambique, Colombia of Bangladesh is.

De visie van Mobile School zal altijd mijn grootste drijfveer zijn, omdat positiviteit, aandacht voor kansen en het vergroten van het gevoel van eigenwaarde de enige manieren zijn om de negativiteit en paniekzaaierij die we maar al te vaak horen in de reguliere media, tegen te gaan. Deze visie zorgt voor een gevoel van verantwoordelijkheid. Mensen sterker maken, dat is de verantwoordelijkheid waaraan ik me wil wijden.

De combinatie van straatwerk, het geven van trainingen, het coachen van mensen en het nadenken over strategieën om ons model op te schalen, motiveert me na 9 jaar nog steeds om dit werk te doen. Met dank aan een fantastisch team van collega's en vrijwilligers die veel moeite doen om dezelfde doelstellingen te bereiken. Met dank aan een team van Master Trainers en getalenteerde straatdocenten die dag na dag de straten omtoveren in een nog magischere omgeving.

TAGS:
Organisatiepsycholoog • Strateeg en diplomaat • Trainer en coach • Idealist • Pragmatische optimist en realist • Muzikant en fantasiefan • Eeuwigdurende student • Vader en echtgenoot • Gelukkige kerel