„Zegt wie?” vraag ik. Een van haar beste vrienden vertelde haar dat. „Weet je waarom?” Ze snakt naar adem en schudt haar hoofd. Nee, ze weet het niet. „Is het mogelijk om morgen met andere kinderen rond te hangen?” Ze schudt opnieuw haar hoofd. Nee. Dan voegt ze er ontslag aan toe: „De anderen horen ook bij groepen, het is niet zo dat ik gewoon achter ze kan gaan staan.” Ik kan niet geloven wat ik hoor.
Ik herinner me dat ze een paar weken geleden door vrienden was uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje. Dat is tenminste wat ik dacht dat ze waren; vrienden. Ze waren het er allemaal over eens om in eenhoornrompertjes te verschijnen. Voor wie niet weet wat een onesie is: het is een soort piyama, in één stuk, met een capuchon. Onesies zijn verkrijgbaar in bijna elke denkbare vorm en passen perfect als vermomming. Ik realiseer me nu dat er af en toe een kleine bende werd gevormd, met een eigen naam, identiteit en een gemeenschappelijk doel; het vermijden van 'eenzaamheid' als het ware.
In de loop van de avond wordt het steeds duidelijker en blijkt dat ze niet de enige is die uit de ploeg is gezet. Op Messenger begint een groepsgesprek met 5 outcasts. Wat echter onduidelijk blijft, is wie het brein achter deze sociale skimming is. Ik vraag haar of er een leider in de ploeg zit en of het die persoon zou kunnen zijn. Ze knikt ja en schudt dan haar hoofd. Ze vermoedt iets, maar blijkbaar zijn de rollen niet erg duidelijk.
Even later lijkt het er echter op dat er een lobbyist in de bende zit die uit elkaar valt! Terwijl sommige outcasts plannen maken om een nieuw 'onhandig' (ze spellen dat klopt) alternatieve ploeg op te richten, vertelt de lobbyist mijn dochter dat hij erin geslaagd is om ervoor te zorgen dat zij, en alleen zij, weer in de bende kan stappen. Het blijft onduidelijk van wie hij de gunst verkreeg, of met andere woorden, wie er achter de staatsgreep zit. Onze keuken wordt onmiddellijk omgevormd tot een tijdelijk hoofdkantoor voor crisismanagement en we bespreken de situatie.
Natuurlijk is ze opgelucht dat ze weer deel uitmaakt van de ploeg, maar ze is het er niet mee eens dat de anderen nog steeds uitgesloten zijn. Ze besluit moedig om te vechten en laat de ploeg weten dat als de anderen niet meer welkom zijn, ze naar buiten zal stappen.
De volgende ochtend is ze angstig als ze naar school gaat. We hebben alle 'worst case scenario's' bedacht en besproken hoe we ze het beste kunnen aanpakken. Een beetje rationaliseren kan volgens ons geen kwaad. Al met al ziet ze er nogal sereen uit, denk ik.
Die dag ben ik behoorlijk zenuwachtig en zorg ik ervoor dat ik zo vroeg mogelijk thuis ben. Ze is aan het tekenen als ik terugkom, en als ik vraag hoe haar dag was, zegt ze „Oh, oké.” Bijna onverschillig, zonder omhoog te kijken. „Oké...?” vraag ik, opgelucht en helemaal niet opgelucht. Ze stopt met tekenen, kijkt me aan en herhaalt: „Gewoon goed.” Ik denk even dat het allemaal een nachtmerrie was, maar als je kind huilt, is dat moeilijk te vergeten. Dus ik ga verder: „En de ploeg?” Alleen dan lijkt ze zich de avond ervoor ook te herinneren.
Ze vertelt me dat ze op school zijn aangekomen en dat iedereen doet alsof er niets is gebeurd, en hoe ze zoals gewoonlijk speelden. Iedereen? Ja, iedereen. En niemand stelde vragen? Nee, dat heeft niemand gedaan. Dat deed ze ook niet, ze was het vergeten. Ik snap het niet. De ploeg explodeerde zonder duidelijke reden en de spin-off werd op mysterieuze wijze opnieuw geïntegreerd, zonder een geluid of commentaar, binnen 24 uur. Sterker nog, geen van de leden lijkt geïnteresseerd te zijn in wie op de rode knop heeft gedrukt en waarom. De eenhoorns zijn herenigd en draven nog lang en gelukkig. Feedback is niet nodig.
Ik snap het niet. En ik vertel het haar. „Hmmm”, zegt ze. „Zo gaat het in de ploeg.” Hardop lachend voegt ze eraan toe: „Maar dat is iets wat je niet kunt begrijpen.” Ze heeft gelijk. Dat is ook coöperatieve competitie: die mooie exclusiviteit van je eigen team. Je krijgt energie van de uitvaltijden. Zelfs als ze je van binnenuit raken. En niemand zal precies begrijpen hoe dat werkt.
Later op de avond verzamel ik mijn 'posse' om me heen voor een welverdiend aperitief. Ook al is dit verhaal diep van binnen nog niet afgelopen, voor mij. Ik besluit deze ploeg goed in de gaten te houden, want niemand rommelt met de Vanbiervlietjes.
Dit verhaal werd gelezen en goedgekeurd door de betrokken dochter.
