Mijn prestaties waren helaas niet van lange duur toen ik mijn broer voor het leven markeerde met een ei vanwege de slechte oog-handcoördinatie in combinatie met mijn zweep. Bovendien merkte ik al snel dat het oversteken van de jungle in Dikkelvenne met mijn mede-ontdekkingsreiziger en vriend Sebastiaan zelden leidde tot het blootleggen van historische artefacten. Mijn tweede kans kwam in 2009, toen Arnoud me uitnodigde om naar Guatemala te gaan.

Na een intensief bezoek aan AS Adventure met als gevolg dat ik rijk werd aan onnodige reisattributen, merkte ik al snel dat mijn definitie van „op expeditie gaan” iets anders was dan die van Arnoud. Geen ritten door de jungle, geen tenten bij een gezellig smeulend kampvuur en met beperkte kansen op heldendaden. In plaats daarvan kwam ik in contact met sloppenwijken, straatkinderen, drugsgebruikers en een tot de tanden bewapende burgerwacht. De mobiele school was nergens te bekennen, letterlijk geketend door een financieel geschil met een corrupte organisatie. En tot overmaat van ramp werd mijn legendarische gevoel voor humor beperkt door de taalbarrière. Dus mijn enige opmerkingen kwamen van het eten van lokale zwarte bonen als ontbijt. Toen Arnoud me vroeg hoe ik de expeditie na de eerste week vond, was het enige woord dat ik beleefd kon zeggen „bijzonder”. En als je me had gevraagd naar de toegevoegde waarde van die ervaring, dan was ik je een antwoord verschuldigd. Dit brengt me bij de vraag die ons vandaag bezighoudt. Is het ondergaan van uitdagende ervaringen echt een meerwaarde of proberen we dat achteraf voor onszelf zo te verantwoorden?

Gelukkig voor Arnoud is het antwoord positief, want laten we eerlijk zijn, elke vriendschap kent grenzen. Onderzoek onder jongeren toont aan dat hoe meer ze ondergedompeld zijn in uitdagende ervaringen, bijvoorbeeld als ze opgroeien in een stad, hoe veerkrachtiger ze kunnen omgaan met nieuwe uitdagingen. Veiligheidsdiensten - ik heb het genoegen gehad om tijdens mijn onderwijsopdrachten met verschillende leidinggevenden van speciale eenheden samen te werken - verdiepen zich in realistische ervaringen, zodat ze beter voorbereid zijn op de realiteit. De SAS, een commando-eenheid van het Britse leger, neemt dit nogal radicaal op en verliest tijdens realistische trainingen meer soldaten dan in actieve dienst. Uit dit laatste voorbeeld durf ik natuurlijk geen tips aan te nemen. Medisch personeel voert ook van tijd tot tijd realistische simulaties uit, zoals de provinciale rampenoefeningen. Deze onderdompeling, of onderdompeling in ervaring, biedt twee voordelen. Het eerste voordeel is de bouwhardheid (taaiheid, hardheid), het tweede is het opbouwen van fysiologische weerstand.

Hardiness bestaat uit drie componenten. De eerste vaardigheid die we na onderdompeling verwerven, is ons vermogen om een uitdaging te herformuleren als een kans. Vergelijk het eens met mijn expeditie naar Guatemala. Toen ik voor het eerst een vertraagde terugvlucht tegenkwam, huilde ik als een baby waar Arnoud voor moest zorgen. Nu zie ik vertragingen als een kans om een onverwachte plek te bezoeken, belastingvrij. Een tweede fenomeen is dat onze zelfeffectiviteit (zelfeffectiviteit) toeneemt. Dat is onze overtuiging dat we een moeilijke situatie het hoofd zullen bieden. Terug naar het voorbeeld van mijn reis. Mijn te duur uitziende cameratas werd vrijwel onmiddellijk gestolen. Nu heb ik tenminste het vertrouwen ontwikkeld dat een diefstal niet het einde van de wereld is. De derde component van winterhardheid is een verbeterd gevoel van controle en betekenis. Hoe meer ervaring je opdoet, hoe meer je deze ervaringen als actief controleerbaar en positief betekenisvol zult beschouwen. Kortom, ik koop geen dure cameratassen meer, sorry Camera Express!

De fysiologische voordelen van onderdompeling komen tot uiting in een betere controle van je hartslag in uitdagende situaties. Mijn eerste sparring in een boksring zal ik nooit vergeten. Ik werd moe omdat mijn hart overuren maakte, gênant! Maar dat is nog niet alles. Je vermogen om je te blijven concentreren op de juiste acties en denkpatronen neemt ook toe met een hogere fysiologische weerstand. Als je, net als ik, al verschillende cursussen voor schrankladers hebt gevolgd (iedereen moet een hobby hebben), zul je merken dat de oorspronkelijke reflex is om je te concentreren op een obstakel en niet op de heenweg. Hoe meer je ervaart dat de auto slipt, hoe beter je je kunt concentreren op de uitweg en niet op de objecten.

Tot slot zal je hersteltijd ook korter zijn. Na voor het eerst fysieke en verbale bedreigingen te hebben ervaren, bleven mijn benen daarna ongecontroleerd trillen door de adrenaline. Gelukkig heeft mijn lichaam geleerd deze reactie te beheersen, zodat mijn onbedoelde en lachwekkende dansbewegingen nu tot een minimum worden beperkt.

Er is echter een „maar”. Het al dan niet ondergaan van uitdagende activiteiten is geen gratis ticket om beter en sterker te worden. Jezelf onderdompelen in nieuwe ervaringen in de overtuiging dat je sterker zult worden is naïef, niet positief. Er moet aan een aantal randvoorwaarden worden voldaan.

Een eerste vereiste is zelfzorg. Een van de belangrijkste gedragingen is om jezelf te kalmeren. Toen ik deelnam aan een onbewaakte driedaagse bootcamp onder leiding van een voormalige soldaat, raadde hij ons aan om waar en wanneer mogelijk te slapen en te eten. Zonder slaap - we hebben allemaal Camp Waes gezien - is het maken van fouten onvermijdelijk. Slaapgebrek leidt volgens sommige onderzoeken tot een exponentiële toename van medische fouten. Als we deze Corona-crisis willen versterken of er iets waardevols uit willen halen, doen we er daarom goed aan om voor onze slaaphygiëne te zorgen. In onze familie zetten we bijvoorbeeld smartphones een uur voordat we gaan slapen uit. We zien nu al publieke berichten over stress als gevolg van in elkaar overlopende dagen, de voortdurende toegankelijkheid en het verlies van structuur. Onderneem hier in de eerste plaats actie op, in de organisatie en thuis.

Een tweede vereiste is het installeren van (na) evenementrecensies. Zonder reflectie is een ervaring geen goede leermeester. Zelfs als we deze crisis overwinnen, is het ergste dat ons kan overkomen dat we er geen gestructureerde lessen uit trekken. Hiertoe organiseert het Israëlische leger „positieve beoordelingen na de gebeurtenissen” na succesvolle missies. Het doel is om jezelf niet te verliezen in de euforie maar kritisch te onderzoeken waarom een bepaald doel is bereikt. Ik probeer dit zelf toe te passen in onze familie door na een mooie dag tijdens de lockdown te vragen waarom deze dag goed is verlopen. Hieruit komen aanbevelingen voort om ons de komende dagen beter door te helpen.

En tot slot is een derde succesfactor het detecteren, uiten en bespreken van emoties. Ervaring is niets zonder feedback. Je hebt waarschijnlijk, net als ik, een leraar gehad met 25 jaar ervaring die saaie lessen wist te geven. Als we er niet in slagen onze frustratie te uiten, bijvoorbeeld over mensen die de regels negeren, zijn onze kansen om dat in de toekomst beter aan te pakken zeer beperkt. Het is niet de manier om het aan de overheid of de veiligheidsdiensten over te laten. We hebben bijvoorbeeld een fantastische buurt waar ik woon, maar we maken er ook een gewoonte van om te discussiëren over buurtmaatregelen en hoe we die kunnen opvolgen. We zijn het vaak eens, soms zijn we het oneens, maar we komen altijd tot duidelijkheid en overeenstemming.

De juiste dingen doen, nadenken en afspraken maken is natuurlijk moeilijker in tijden van crisis. Laten we er dus een gewoonte van maken om in de toekomst zowel professionele als persoonlijke zinvolle ervaringen op te doen. Laten we ervoor zorgen dat onderdompeling, de onderdompeling in gecontroleerde chaos, onderdeel wordt van onze manier van leven. Als we dat combineren met de juiste reflecties en de beste afspraken voor de toekomst, dan wordt deze moeilijke periode pas zinvol.

‍

Meer Streetfood for Thought?