We gaan 22 jaar terug in de tijd. Tegen alle verwachtingen in van vrienden en familie werd ik assistent aan de universiteit. Geen bijzonder bijzondere tijd, behalve dat Napster toen wereldnieuws werd. Met dit softwareprogramma kon iedereen eenvoudig muziek uitwisselen. Je kent deze mogelijkheid misschien onder de naam „file sharing”; het uitwisselen van digitale bestanden, waaronder muziek en later ook film. De muziekindustrie reageerde op de dalende verkoop van muziek via de klassieke dragers, zoals de cd, door een heksenjacht te beginnen op Napster en zijn gebruikers. Sommige artiesten, zoals Metallica, hebben deze strijd zelfs persoonlijk vanuit de sector bepleit. Maar zoals verwacht werkte dat niet, behalve dat het een grote deuk in het imago van zowel de industrie als de kunstenaar zette. De digitale distributie van muziek en film was geboren en dit Satankind zou niet sterven.

En dat brengt me naadloos bij Iron Maiden. Deze Britse band brak door met het album „The Number of The Beast” en de gelijknamige titelsong. Deze langharige rockers zagen ook de verkoop van klassiekers van hun albums kelderen als gevolg van illegale muziekdownloads. Ze bedachten een nieuwe strategie, waarbij ze ervoor kozen om meer livemuziek te spelen (Rock in Rio), exclusieve merchandising aan te bieden (de mascotte Eddie) en gebruik te maken van een digitaal aanbod (het computerspel Legacy of the Beast). Kansen vinden en grijpen, inclusief rekening houden met moeilijkheden en uitdagingen, is wat we bedoelen als we het hebben over positieve focus. Positief denken alleen is niet genoeg. Het is tenslotte een dunne lijn tussen positiviteit en naïviteit. Een grondige analyse van de realiteit, het afwegen van kansen en het nemen van de juiste actie gaat veel verder dan wat zelfhulpboeken ons doen geloven. Het is hard werken, maar het kan werken. Tegenwoordig heeft Iron Maiden een nettowaarde van $125 miljoen. Hun zanger Bruce Dickinson mag tevreden zijn met een inkomen van meer dan honderd miljoen. Nu heb ik als tijdelijke zelfstandige werkloze een inkomen dat iets lager is dan dat van Bruce. Ik heb wel zijn handtekening en een Iron Maiden-drumstick, die tijdens hun optreden tijdens de vlucht is gevangen. Maar noch voor mij, noch voor jou zijn enkele mooie herinneringen aan betere tijden genoeg om onze positieve focus vast te houden. Wat kan helpen is de combinatie van drie stappen.

©Iron Maiden

De eerste en naar mijn mening belangrijkste stap is jezelf en de realiteit te accepteren. Zelfacceptatie is het vermogen om de eigen beperkingen in een bepaalde situatie en periode te zien. Het voordeel voor jou is dan dat je je beperkte tijd en energie besteedt aan de zaken waarop je invloed kunt hebben. Superman en Superwoman zijn stripfiguren. Niemand van ons kan alles doen. Als „" Kryptonite "” zou bestaan, zou ik een hardhandige toepassing willen voorstellen bij de zelfbenoemde allrounders.” Laten we nu eindelijk eens open zijn over onze beperkingen. Dat is eerlijker voor onszelf en zeker ook voor ons milieu. Door je beperkingen te promoten, laat je mensen immers weten waarvoor ze wel of niet bij je terecht kunnen. Daarom heb ik ook tijdelijk mijn mandaat als directeur van Mobile School neergelegd. Onze organisatie heeft nu een raad van bestuur nodig met andere talenten dan de mijne. Op het moment dat mijn talenten nodig zijn, zal ik er weer zijn, dat beloof ik! En dat brengt me ook bij organisaties en specifieke belangengroepen. Het is een kracht dat je als organisatie strijdt tegen een realiteit. Als er echter geen geldige aanwijzingen zijn dat je die realiteit kunt veranderen, kun je die misschien beter gewoon accepteren. Investeer in plaats daarvan de vrijgekomen tijd en energie in de kansen die een positieve invloed hebben op deze realiteit. Denk aan de muziekindustrie: het ontwerpen van een kwalitatief hoogstaand en legaal digitaal aanbod is veel logischer dan alle middelen te gebruiken om illegale alternatieven te bestrijden.

Jij, als individu of organisatie, bent klaar voor stap twee als je kunt accepteren dat niet alles voor iedereen mogelijk is. Op dat moment kun je je bestaansreden, of het verduisterde „doel”, vormgeven. Bij een doel gaat het erom welke impact je wilt hebben en weten welke impact je kunt hebben. Iron Maiden is geen jongensband, hun doel is om „The British wave of Heavy Metal” wereldwijd te laten toeslaan. Het is ongelooflijk hoe weinig mensen voor mij een antwoord hebben op welke impact ze willen hebben op hun organisatie of team. Positieve focus houden, zoals het concept ook aangeeft, ligt in het maken van keuzes. De bestaansreden van de mobiele school is om het gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen van straatkinderen te vergroten. Dat is een keuze, maar een keuze waar wij als team sterk in geloven.

Pas als je weet wat je wel en niet kunt doen, kun je beslissen welke impact je wilt hebben en kun je vervolgens doorgaan naar stap drie: vooruitgang bepalen en groeien. Er is veel gezegd en geschreven over de „Growth Mindset”, „Goalsetting”, „Hope Theory” en „" Pathway Thinking "”.” Samengevat komen deze theorieën erop neer dat als je ervan overtuigd raakt dat het voltooien van je bestaansreden (doel) niet zal werken, je waarschijnlijk gelijk krijgt. Maar ze leren ons ook dat de kans om een doel te bereiken zonder dat eerst te stellen relatief klein is. Dit klinkt misschien triviaal, maar dat is het niet. Zonder de bereidheid om concrete resultaten, doelen en acties vast te stellen, blijven de voorgaande stappen lege hokjes. Heb je ooit gehoord van „Ed Force One”? Nou, dat is de Boeing 747 met Bruce Dickinson achter het stuur die Iron Maiden en hun bemanning naar meer dan 50 locaties wereldwijd vervoerde. Goed dat hij zijn bestaansreden - om te leren - in de praktijk brengt, maar verontrustend dat „Wat doet deze knop?” is de titel van zijn autobiografie.

En als je nu een waarschuwing wilt, voor het stuk van volgende week heb ik van boven te horen gekregen dat ik geen heavy metal bands moet gebruiken. Daarom ga ik naarstig op zoek naar inspirerende verhalen uit de serie. Mijn kleine pony.

‍

Meer Streetfood for Thought?